Niektórzy nazywają mnie podróżnikiem, choć sam się tak nie przedstawiam. Wolę mówić, że jestem człowiekiem, który spełnia swoje marzenia, nie dbając czy pasuje do jakiejkolwiek definicji. Często jestem w drodze, ponieważ szukam odpowiedzi na najważniejsze pytania. Podróżowanie oznacza dla mnie przekraczanie własnych ograniczeń, poszukiwanie zrozumienia, konfrontowanie umysłu z „innym”. Jest okazją do spojrzenia na świat nowymi oczami.

Moją pasją są wędrówki długodystansowe, zwłaszcza górskie i samotne. Podróżowanie pieszo pozwala spojrzeć na świat z bliskiej perspektywy, bez pośpiechu i powierzchowności. Pozwala także na lepsze poznanie siebie. O tym, czego uczą mnie moje wyprawy, piszę na blogu. Moja przygoda z górami zaczęła się ponad 25 lat temu. Momentem, który do dziś uważam za przełomowy, była samotna wyprawa Łukiem Karpat. W trakcie 93 dni wędrówki, przeszedłem 2200 kilometrów przez terytoria Rumunii, Ukrainy, Polski, Czech i Słowacji. Było to pierwsze w historii, samotne przejście tego łańcucha, wykonane „jednym skokiem”. Patrząc na nie z perspektywy lat, wciąż doceniam to, czego nauczyły mnie góry w tym krótkim, niezwykle intensywnym czasie. Od kwestii związanych z wyborem właściwego sprzętu i nawigacją, po zajrzenie do wnętrza, zmierzenie się ze zmęczeniem, lękiem i frustracją. Wróciłem z tej wyprawy poznając lepiej siebie i odrobinę lepiej rozumiejąc góry.

Kilka sezonów spędziłem wspinając się w Tatrach Polskich i Słowackich. Latem 2009 roku, w czasie 28 dni, wszedłem samotnie na wierzchołki trzynastu alpejskich czterotysięczników, m. in. trawersując masyw Mont Blanc. Oprócz planów wybitnie górskich, przez lata kiełkowało w mojej głowie marzenie o długiej podróży. Zaczęło się od nieśmiałego pomysłu na przejechanie Jedwabnego Szlaku. Plan ten rósł, by przybrać postać dwuletniej włóczęgi, przez 24 kraje Azji i Europy. Jesienią 2010 roku wyruszyliśmy, wspólnie z Olą Nikiel, w podróż dokoła największego kontynentu Ziemi. Spędziliśmy w niej razem półtora roku, jadąc przez Bliski Wschód, Irak, Iran, Pakistan, Indie, Nepal, Azję Południowo-Wschodnią, Chiny oraz Syberię. Kolejnych 6 miesięcy spędziłem samotnie w republikach Azji Centralnej, skupiając się na trekingach w górach Tien Szanu oraz Pamirze. Owocem tej podróży jest blog „Droga do Shangri-la”, który wspólnie prowadziliśmy.

W roku 2013 powróciłem do wędrówek długodystansowych, które są niezwykłym sposobem na odkrywanie świata, a przy tym powrotem do źródeł, do sposobu, w jaki przemierzano i poznawano świat przez tysiąclecia. Pierwszą z tak zrealizowanych podróży było pokonanie pieszo 4000 km – przez Stary Kontynent, z Warszawy do hiszpańskiego Santiago de Compostela. W tym samym roku powtórzyłem także przejście Łańcucha Karpat, w ciągu 65 dni przechodząc około 2000 km przez 4 państwa. Projektem ukończonym w lutym 2014 roku, stało się zimowe przejście 841-kilometrowego, głównego szlaku Karpat Słowackich. Było to jego pierwsze przejście w sezonie zimowym.

Jesienią 2014 roku, w trakcie 76 dni wędrówki, przeszedłem samotnie całą długość gór Zagrosu, pustynnego łańcucha ciągnącego się przez zachodni Iran. Wyruszając z miasta Tabriz, na północny tego kraju, po przejściu około 2500 kilometrów przez góry i pustynie, dotarłem do wybrzeży Oceanu Indyjskiego. Wyprawa ta była prawdopodobnie pierwszym w historii przejściem tych gór w całości. Rok 2015 to powrót w góry Europy i przejście jednego z najtrudniejszych szlaków kontynentu, 800-kilometrowego Wysokogórskiego Szlaku Pirenejów tzw. HRP.

Podróże Łukasza Supergana zostały dwukrotnie wyróżnione w kategorii „Wyczyn Roku” na gdyńskich „Kolosach”, a samotne przejście gór Zagros otrzymało też nominację do nagrody National Geographic Traveler. Dwie z nich stały się tematem książek „Pustka wielkich cisz” oraz najnowszej: „Pieszo do irańskich nomadów”, którą będziecie mogli kupić podczas Dnia Ojca z Fathers, na stoisku ZEW for men. Przy okazji pojawi się też szansa na to, by osobiście porozmawiać z Łukaszem i wziąć udział w spotkaniu #PoczujZEW przygody, które podróżnik poprowadzi. Sprawdźcie jak spakować niezbędny bagaż!